Din her derde deva mıdır.

Namık Çınar  TARAF-GEÇ KALMIŞ YAZILAR, KÜYEREL

Fernand Braudel muhteşem eseri “Akdeniz”de, Avrupa’nın

bir ucundaki Osmanlı ile diğer ucundaki İspanya’nın küresel

hegemonyanın o dönemdeki kavgasını yaparlarken, 16.yy’ın sonlarına

doğru birdenbire bundan vazgeçerek yerel ve territorial sorunlara

yönelmek suretiyle kendi içlerine kapandıklarını ve tarih sahnesinin

daha sonraki perdelerinde artık ikincil, hâttâ üçüncül rollerin aktörleri

hâline geldiklerini nasıl da güzel anlatır.

Demek ki huylu huyundan vazgeçmiyor ve şimdi de Türkiye,

AKP daha doğrusu Başbakan Erdoğan sayesinde, birazcık

palazlanmaya görsün, küresel bir aktör olmayı hedeflediğini söylediği

hâlde, eski hinterlandında eşelenmekten öteye gidemeyecek olduğu

bin yıllık sorunlar yumağına ayaklarını dolayarak, enerjisini boşu

boşuna tüketeceği bir mecraya doğru sürüklenmeyi seçiyor.

Erdoğan’ın gözlük camları yüzyıllardır yanı başımızda kaynayan

Arap kazanının buharıyla buğulandığından, küresel ölçekteki ilişkileri

net görmesi giderek daha da zorlaşacağa benziyor.

İslâmiyet her konu için esas alınan “yumuşak karın” olunca,

aklın süzgeçlerinden geçerek yeryüzü deneyimleriyle yoğrulmuş

politikalar yerine, denk geldikçe ya Hz. Ömer adaletini ya da Hz. Ali

umdelerini rehber edinmiş bir millet olduğumuzu vurgulayarak; bizi,

bin yıllık geri kalmışlıkların temel nedeni olan bir Bedevi kültürünün

peşine takmaya yol açtığının farkına bile varamıyor.

O kadar da değil Sayın Başbakan!

Durun orada biraz!

Sizin gönlünüzden böyle şeyler geçiyor olabilir; ama bakalım

biz nasıl görüyoruz meseleleri, düşündünüz mü hiç? Kemalizm’in

militarist vesayetine karşı çıktık diye, uygarlığın evrensel

birikimlerine de karşı olduğumuzu mu sanmıştınız, yoksa siz?

Şimdi artık beğenmeyip satılmışlıkla itham ettiğiniz o bir avuç

sol-liberaller ile erdemli ve dindar aydınlar, kayıtsız şartsız demokrasi

istedikleri için en önde olmasalardı, iki kişiden birinin oyunu öyle

kolayından alabileceğinizi mi sanıyordunuz ki?

Bakın ben “askeri taktik”ten giderek, birazcık zihninizi açmaya

çalışayım sizin:

Eğer gözlerini budaktan sakınmayarak savunma mevzilerinin

ilerisinde tertiplenen “temas birlikleri, örtme kuvvetleri, oynak

savunma ve keşif unsurları, muharebe ileri karakolları”,

öngörüldüğü gibi usulünce değil de, sıdkı sıyrılıp yıldıkları için önde

olmaktan vazgeçerek geri çekiliyorlar, daha doğrusu, amaçlardan

sapıldığını görerek o uğurda savaşmayı bırakıyorlarsa; o vakte

kadar işleri tıkırında yürüyen Asıl Muharebe Hattı birliklerinin artık

bulundukları yerde tutunmaları da mümkün olamayacak demektir.

Elbet de politikadaki eylemsel başarılar, yerlerini doğru

değerlendiremediğiniz o yürekli insanların işi değildir; lâkin

sonucun nereye varacağını sezinlemek, tarih boyunca daima onların

becerisinden sayılmış durmuştur.

Erdoğan’ın düzen karşıtlığı, vesayetçi güçleri zayıflatıp

“Ortadoğulu kalma”nın önünü açmak için idiyse, doğrusu bu çok

yanlış bir düşünüş olacaktır. Akla değil de, her hâlükârda sadece dine

yaslanmaktan gelen bu ifrat, Arap halklarından birine, meselâ Mısır’a,

Suriye’ye, Libya’ya lider olsaydı; sanki hem daha çok sevinecekmiş,

hem de âdetâ üstünde daha güzel duracakmış gibi bir yakıştırmaya yol

açmaktadır.

Oysa Arapların işine bu ölçülerde karışmak ve müdahil

olmak, kavga edenlerin arasına dalıp da onları ayırmaya kalkanın

bıçaklanacak olması ihtimalindeki gibidir aynı. 1838’den beri süren

çağdaşlaşma öykümüz hepimizin malûmu iken, henüz birkaç yıllık

Arap Baharı’nın kimbilir kaç nesli kapsayacağı, hiç mi geçmez

aklın köşelerinden? Tabii ki destekleyeceğiz ve özgürleşmeleri için

yanlarında olacağız; ama akşamdan sabaha şıpın işi işler olmadığını

bilerek, bu meselelerin.

Ayrıca, ülkenin makro-ekonomik olanaklarını büyük oranda

kum-çakıl-çimento sektörüne gömerek, kalanıyla da dünya silah

pazarının en bonkör ilk üç alıcısından biri yaparak çar-çur eden

Erdoğan, bu hovardalığıyla küresel belirleyen değil, olsa olsa

belirlenen olacağını da kavrayamıyor, anlaşılan.

Savaş çığırtkanlığı niyetiyle değil, madem baskına uğrayan

gemine, düşürülen uçağına anında yanıt veremeyeceğin ikirciklerin

var; o yüzden Fenerbahçe kalecisi gibi kendisine doğru çekilen

şutu tribündekilerden farksız olarak donakalıp seyredeceksen, bâri

harcamalarını askeriyeye değil, gelecek nesilleri daha müreffeh

kılacak alanlara yap da, işe yarasın hiç değilse.

Bu söylemlerim, bürokratik militarist vesayeti savundukları

hâlde kendilerini ilerici ve devrimci zanneden aymazların ekmeğine

yağ sürmeyeceği gibi, aynı zamanda onlarla bir çizgide olmaya da

tekabül etmez.

Çünkü onlar Erdoğan’ı yanlış buldukları için değil, her şeyden

önce kurulu düzen öyle istedi diye muhalefet etmişlerdir. Düzene karşı

tavır alan biri olarak, vesayet erbabının zerk ettiği ideolojik önyargılar

adına, daha yola çıkar çıkmaz reddedilmiştir.

Kaldı ki, o laikperest ulusalcılar, din kurumunu, sosyolojik

bir olgu olmak yerine, tıpkı Erdoğan gibi ekonomi-politiğin temel

bir değişkeni saymakla, aynı şartlanmışlığın öteki kutbunu temsil

etmektedirler.

“Al birini vur ötekine” dedikleri, işte bu hâller için söylenmiş olsa gerekir.

 Küyerel'de okumak için TIKLAYINIZ